هیأت علمدار همدان
روایات، جهان را در روزگار امام عصر(ع)، جهانی متمدّن و در اوج قدرت و پیشرفت علمی معرفی می کند. فرق اساسی پیشرفت در روزگار حضرت مهدی(ع) با جهانی کنونی در این است که در آن زمان، بشر در عین این که به بالاترین رشد علمی و صنعتی می رسد، به همان اندازه به تعالی اخلاق وکمال انسانی نزدیک می گردد. دانش و علمی که امام عصر(ع) بر روی مردم می گشاید، قابل سنجش با پیشرفتی که بشر از نظر علمی داشته است، نیست و مردم نیز استقبال بیشتری به فراگیری دانش نشان خواهند داد؛ تا جایی که حتی زنان جوان-که هنوز سنی از آنان نگذاشته است-آن چنان به کتاب خدا ومبانی مذهب آشنا می شوند که به آسانی، حکم خدا را از قرآن کریم استخراج می کنند.(۱)روایاتی که درباره پیشرفت صنعت در عصر ظهور آمده است، نمایانگر دگرگونی شگرفی در این زمینه است؛ مانند روایاتی که می گوید: شخصی در مشرق، برادرش را در مغرب می بیند(۲)؛ حضرت را به هنگام سخنرانی، همه جهانیان می بینند(۳)؛یاران حضرت از فاصله دور باهم سخن می گویند و سخن یکدیگر را می شنوند(۴)؛ چوب تعلیمی و بند کفش با انسان سخن می گویند(۵)؛ اشیای درون خانه و دیوارهای خانه به انسان گزارش می دهند(۶)؛ برای مسافرت، در یک چشم به هم زدن به مقصد خود می رسند(۷) و نمونه های بسیاری که هرچند برخی از آن ها-شاید- اشاره به اعجاز داشته باشد، ولی با توجه به همه روایات، آن دگرگونی را می توان دریافت.
حکومت آن حضرت باعث رشد وتکامل خردها و اخلاق است. در نظام الهی مهدی(عج)، بشریت به نهایت بلوغ خود می رسد و اخلاق، اندیشه،آرزو و …. رنگ کمال به خود می گیرد. امام صادق(ع) فرمود:«علم و دانش، بیست وهفت حرف است و همه آن چه پیامبران آورده اند، تنها دو حرف آن است و مردم تا کنون جز با آن دو حرف، آشنایی دارند و هنگامی که قائم ما قیام کند، بیست و پنج حرف دیگر را بیرون آورده، آن را میان مردم نشر و گسترش می دهد.»(۸) از این روایت استفاده می شود که بشر هر چه از نظر علم و دانش پیشرفت کند، در روزگار حضرت مهدی(عج) به یک باره، بیش از دوازده برابر رشد و گسترش می یابد.(۹)
منابع:
۱-بحارالانوار،ج۵۲،ص ۳۵۲.
۲- همان،ص۳۹۱.
۳- کافی،ج۸،ص۲۴۰؛بحارالانوار،ج۵۲،ص۳۳۶.
۴-همان.
۵- مسند احمد،ج۳،ص۸۹؛فردوس الاخبار،ج۵،ص۹۸.
۶- بحارالانوار،ج۵۲،ص ۳۶۵. غیبه نعمانی،ص۳۱۹.
۷ – احقاق الحق؛ج۱۳،ص۳۵۱؛ فردوس الاخبار،ج۵،ص۹۸.
۸- بحارالانوار،ج۵۲،ص ۳۲۶؛ خرائج، ج۲، ص۸۴۱.
۹- چشم اندازی به حکومت مهدی(ع)، نجم الدین طبسی، ص۱۷۸.
