هیأت علمدار همدان
۱– رضایت و خشنودی همگانی است.
رسول اکرم می فرمایند : ساکنان آسمان،مردم زمین،پرندگان هوا،درندگان صحراها وماهیان دریاها-همه وهمه-از او خشنود خواهند شد.
۲– فقر وبی نوایی ریشه کن خواهد شد.
درپرتو عدالت حضرت بقیه الله عموم مردم بی نیاز خواهند شد.چناچه در حدیث آمده است : زمانی برای مردم پیش می آید که انسان صدقات از طلا را با خود برمی دارد؛تا آن ها را در راه خدا انفاق کند ،ولی نیازمندی را پیدا
نمی کند که این صدقه را قبول کند.
۳– همه مردم در امنیت به سر خواهند برد؛
چناچه امیرالمومنین (ع)می فرمایند : دشمنی از دل ها زدوده می شود؛ درندگان وچهار پایان با هم سازش
می کنند،یک زن طبقی بر سر گزارده از عراق تا شام (از شرق تا غرب)تنها سفر
می کند،همه جا قدم بر سرزمین سبز و خرم می گذارد،در حالی که درنده ای او را نمی آزارد و دچار ترس و
وحشت نمی شود.
۴– برکات آسمانی نازل می شود.
چنانچه در حدیث آمده است : زمین چیزی از بذرهای خود را نگه نمی دارد،جز اینکه آن را بیرون می فرستد و آسمان چیزی از باران رحمتش را نگه نمی دارد جز اینکه سیل آسا بر بندگان خود فرو می ریزد.
۵-زمین گنج های پنهان خود را آشکار می سازد.
پیامبر اکرم در این زمینه می فرماید : در آن زمان چهار پایان در امان هستند و درندگان باهم سازش میکنند. زمین پاره های جگرش (گنج های پنهان وبا ارزش خود)را بیرون می ریزد ….پاره های جگر زمین ستونهایی از
طلا ونقره است .
۶-رفع مزاحمت وایجاد آسایش برای عموم مردم است.
چنانچه امام محمد باقر(ع) می فرمایند : مهدی(عج) راه های اصلی را توسع می دهد،بالکن هایی را که به خارج جاده ها آمده و از دیگران سلب آزادی کرده است وناودان هایی را که به کوچه ها می ریزد، از بین می برد.
۷-پرده های ظلمت کنار می رود.
امام صادق در این باره می فرمایند : وقتی که حضرت مهدی(عج) قیام کند،زمین به نور پروردگارش نورانی می شود، و مردم از نورخورشید بی نیاز میشوند وشب و روز یکی
می شوند و تاریکی ها از بین میرود.
۸- ایجاد برادری ومساوات میان انسان ها است.
چنانچه امام محمد باقر(ع)می فرمایند : هنگامی که مهدی (عج) قیام کند، دوران برادری برابری فرا می رسد. در آن زمان یک مسلمان آنچه نیاز داشته باشد، از جیب برادر مسلمانش برمی دارد و او مانع نمیشود.
منابع:
۱- الحاوی للفتاوی ،ج۲ ،ص۸۲.
۲- صحیح البخاری ،ج۲،ص۱۳۶
۳- بشاره السلام،ص۲۳۶.
۴- المستدرک علی الصحیحین،ج۴،ص۵۱۴.
۵- ارشاد مفید،ص۳۶۵.
۶- بحارالانوار،ج۵۲،ص۳۷۲
